Sva dostupna dokumentacija, svedočenja žrtava, izveštaji novinara i istrage nezavisnih organizacija upućuju na jedan bolan, ali neumoljiv zaključak: slučajevi nestalih beba iz srpskih porodilišta, organizovani oblici seksualne eksploatacije dece, kao i nekažnjeni pedofilski skandali unutar Srpske pravoslavne crkve – nisu izolovani incidenti. Nisu delo “trulih pojedinaca”. Naprotiv, oni su delovi jednog istog, složenog mehanizma koji je funkcionisao (i, prema svemu sudeći, još uvek funkcioniše) uz direktno znanje i blagoslov države.
Decenijama se država Srbija ponaša kao da ne čuje apele roditelja nestalih beba. Ignoriše dokaze, odbacuje rezolucije, odbija da sprovede efikasne i nezavisne istrage. Nema političke volje. Nema kazni. A sistem uporno štiti sebe.
Iza te šutnje stoji nešto mnogo dublje od puke nesposobnosti ili birokratske ravnodušnosti. U središtu tog sistema nalazi se mračna mreža saradnji, interesa i tajnih službi – čiji se tragovi sežu od Beograda do Istočnog Berlina i Moskve. Među njima, jedno ime odjekuje s posebnom težinom: Štazi, tajna služba bivše Istočne Nemačke.
Štazi u Beogradu: Mračna simbioza sa jugoslovenskom UDB-om
U knjizi O nestalim bebama gospodnje Ane Pejić, autorka se dotiče i jednog segmenta koji do danas nije do kraja razjašnjen – prisustva istočnonemačke obaveštajne službe Stasi (Štazi) u Beogradu tokom 70-ih i 80-ih godina.
Prema dokumentima koji su nakon pada Berlinskog zida dospeli u javnost, Štazi nije imao samo informativnu funkciju u Jugoslaviji. Njihovo prisustvo u Beogradu podrazumevalo je aktivnu operativnu mrežu, sa logističkom podrškom domaće UDB-e. Štazi agenti su koristili Beograd kao čvorište – i za razmenu podataka, i za eksperimente kontrole stanovništva, ali i za manipulaciju demografskim strukturama, što uključuje i veoma osetljivu temu: prikupljanje beba .
Zabeleženi su kontakti između Štazijevih operativaca i visokopozicioniranih ljudi iz tadašnjeg Saveznog SUP-a i medicinskih institucija. Neke od tih osoba kasnije su “nestale” ili su, pod sumnjivim okolnostima, napustile zemlju.
Štazi je, kako se danas sve više otkriva, sarađivao i sa KGB-om – ne samo na klasičnim kontraobaveštajnim zadacima, već i na programima socijalnog inženjeringa, uključujući i tzv. “adopcione linije” preko kojih su deca iz Istočnog bloka – uključujući i Jugoslaviju – završavala u tajnim međunarodnim strukturama.
Navodno trgovinsko predstavništvo Istočne Nemačke bilo je sedište tajne službe Štazi u Beogradu
KGB, pedofilija i pranje identiteta
Štazi je u Istočnoj Nemačkoj, kao i KGB u Rusiji koristio crkvene organizacije kao paravan za nadzor i infiltraciju. Isti model prenet je i u Jugoslaviju.
Samo u BiH preko 30 posto saradnika i pripadnika UDBE bili su sveštenici SPC. Mnogi i dan danas služe u toj instituciji. Srbija će tek biti tema, teška tema
Kasnije istrage o pedofiliji unutar SPC – koje su, gle čuda, uvek zataškavane – vode do istih krugova.. Do istih ljudi.
Nemačka veza ovde nije samo tehničke prirode. Postoje naznake da su određene bebe (koje su lažno proglašene mrtvim) završavale u Istočnoj Nemačkoj, gde im je identitet potpuno brisan. Novi identiteti. Novi pasoši. Novi životi – koji počinju otmicom.
A iza svega toga – strukture koje su tada nazivane “državnim službama bezbednosti”, a danas se kriju iza demokratskih fasada.
Zato Srbija ćuti
Zato Srbija ćuti pred apelima roditelja nestalih beba. Zato se rezolucije o zločinima nad decom odbacuju ili obesmišljavaju. Zato se pedofilske afere unutar crkve svode na “izolovane slučajeve”. Jer se iza svega ne krije bolest pojedinca, već zlo sistema.
Država ne može da prizna ono što zna. Jer bi morala da prizna i vlastitu saučesničku ulogu. Ulogu u trgovini decom, u zataškavanju organizovanih silovanja, u premeštanju beba iz porodilišta u tamne lavirinte međunarodnog špijunažnog podzemlja.
Ovo nije teorija zavere. Ovo je stvarnost koju su mnogi odbijali da vide – jer je previše mračna da bi bila prihvaćena. Ali istina, koliko god bila užasna, više ne može da se sakriva. Njeno vreme dolazi.
Đakon Bojan Jovanović
